No momento em que publico este post, Passos Coelho ainda está a discursar na cerimónia de encerramento do XXXV Congresso do PSD, que se realizou no Coliseu dos Recreios de Lisboa este fim de semana.
Só tenho um comentário a fazer ao que já ouvi...
Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida. Temos de mudar de vida...
António Agostinho, o autor deste blogue, em Abril de 1974 tinha 20 anos. Em Portugal havia guerra nas colónias, fome, bairros de lata, analfabetismo, pessoas descalças nas ruas, censura prévia na imprensa, nos livros, no teatro, no cinema, na música, presos políticos, tribunais plenários, direito de voto limitado. Havia medo. O ambiente na Cova e a Gala era bisonho, cinzento, deprimido e triste. Quase todas as mulheres vestiam de preto. O preto era a cor das suas vidas. Ilustração: Pedro Cruz
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
Sem comentários:
Enviar um comentário